Με δύο πολλά υποσχόμενες παραστάσεις- που κάνουν πρεμιέρα αύριο- «κλείνει» για φέτος ο κύκλος του Φεστιβάλ Αθηνών στην Πειραιώς 260. Ο λόγος για την «Πάπισσα Ιωάννα» - μια παράσταση εν εξελίξει, βασισμένη στο περίφημο ομώνυμο έργο του Εμμανουήλ Ροΐδη και στη στενή σχέση του συγγραφέα με τη μητέρα του- που φέρει την υπογραφή του πολυβραβευμένου Δημήτρη Μαυρίκιου και το επικό δράμα του Πολ Κλοντέλ «Ατλαζένιο γοβάκι» που αναλαμβάνει να σκηνοθετήσει η Έφη Θεοδώρου.
Στην επέτειο δύο αιώνων από τη γέννησή της, η Κορνηλία Ροΐδη, διασταυρώνει την παρουσία της επί σκηνής με την διασημότερη ηρωίδα του συγγραφέα γιου της, την «Πάπισσα Ιωάννα». Η πορεία μίας γυναίκας που κατάφερε να αναρριχηθεί στην ιεραρχία της Ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας και να φτάσει μέχρι και το αξίωμα του Πάπα, προσποιούμενη ότι ήταν άνδρας, εξιστορείται στο έργο του Εμμανουήλ Ροΐδη. Στο πολύκροτο μυθιστόρημα, που δημοσιεύτηκε το 1866 και αφορίστηκε από την Εκκλησία, βασίζεται η παράσταση «Πάπισσα Ιωάννα - Αναζητώντας την ηρωίδα του Ροΐδη», που ανεβαίνει 30 και 31 Ιουλίου στο Κτίριο Η της Πειραιώς 260 και είναι αφιερωμένη στη μνήμη της Αλέκας Παΐζη.
Τις ίδιες μέρες με την «Πάπισσα Ιωάννα» θα παίζεται στους χώρους του Φεστιβάλ και συγκεκριμένα στο Κτίριο Δ της Πειραιώς 260, το έργο του Γάλλου ποιητή Πολ Κλοντέλ «Ατλαζένιο γοβάκι». Μετά το εμβληματικό «Ζ» στη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η Έφη Θεοδώρου, σκηνοθέτης και πρώην αναπληρώτρια καλλιτεχνική διευθύντρια του οργανισμού επιστρέφει με ένα πολυπρόσωπο, πλατιάς δράσης και μακράς διάρκειας ερωτικό δράμα, γραμμένο από τον Κλοντέλ στην Ιαπωνία στις αρχές του 20ου αιώνα.
Το έργο που σύμφωνα με τη Le Monde κατατάσσεται στα 100 σπουδαιότερα βιβλία του 20ου αιώνα είναι η κατά Κλοντέλ τολμηρή «αναζήτηση του χαμένου χρόνου». Ο Γάλλος ποιητής και θεατρικός συγγραφέας συνθέτει ένα έργο για την κατάκτηση του Κόσμου, του 'Αλλου, του Θεού. Πάνω απ' όλα όμως, συλλαμβάνει και παραδίδει στην αιωνιότητα έναν ύμνο για το θέατρο, για την απεριόριστη δύναμή του, μόνος τόπος και μέσον όπου μπορείς να αφηγηθείς τα πάντα για τη ζωή, εκεί όπου «ο καημένος ο άνθρωπος μπορεί να γίνει για λίγες ώρες Θεός».
