Με πινέλα και ακουαρέλες στη μητέρα τόπο μου
Το Νότιο Πήλιο με συνδέει με τον κόσμο, είναι ο κόσμος όπου εγώ και η φύση είμαστε δεμένοι, είναι η μητέρα-τόπος. Παίρνω το σακίδιο, ακουαρέλες, πινέλα και όλα τα απαραίτητα για να αποτυπώσω στιγμές, χρώματα, χωριά, ανθρώπους, διαδρομές. Οδηγώ και κάθε στροφή του δρόμου με εκπλήσσει με νέες εικόνες, σαν μία ταινία που τα πλάνα της ποτέ δεν επαναλαμβάνονται. Φτάνοντας στο Νεοχώρι με υφαρπάζουν μνήμες παιδικές. Η αγκαλιά του πατέρα μου, το γύρισμα της στροφής με την ταβέρνα «Μπακαλιαράκια» να μας καλωσορίζει μέχρι και σήμερα, το πέτρινο πηλιορείτικο σπίτι της γιαγιάς, κι εκείνη που ακόμα στα μάτια μου μας περιμένει στην εξώπορτα. Η διαδρομή και η περιπλάνησή μου ξεκινά πάντοτε από αυτό το χωριουδάκι, το Νεοχώρι, που βρίσκεται στην αρχή της χερσονήσου του Νότιου Πηλίου. Τα βήματά μου με φέρνουν στην πλατεία του χωριού και στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, αναπνέοντας με τις αγιογραφίες του, κρυμμένη σε αναμμένα κεριά, νιώθοντας πως ό,τι αποτυπώνω μετουσιώνεται από τον τόπο και τον χρόνο.
Το Νότιο Πήλιο με συνδέει με τον κόσμο, είναι ο κόσμος όπου εγώ και η φύση είμαστε δεμένοι, είναι η μητέρα-τόπος. Παίρνω το σακίδιο, ακουαρέλες, πινέλα και όλα τα απαραίτητα για να αποτυπώσω στιγμές, χρώματα, χωριά, ανθρώπους, διαδρομές. Οδηγώ και κάθε στροφή του δρόμου με εκπλήσσει με νέες εικόνες, σαν μία ταινία που τα πλάνα της ποτέ δεν επαναλαμβάνονται. Φτάνοντας στο Νεοχώρι με υφαρπάζουν μνήμες παιδικές. Η αγκαλιά του πατέρα μου, το γύρισμα της στροφής με την ταβέρνα «Μπακαλιαράκια» να μας καλωσορίζει μέχρι και σήμερα, το πέτρινο πηλιορείτικο σπίτι της γιαγιάς, κι εκείνη που ακόμα στα μάτια μου μας περιμένει στην εξώπορτα. Η διαδρομή και η περιπλάνησή μου ξεκινά πάντοτε από αυτό το χωριουδάκι, το Νεοχώρι, που βρίσκεται στην αρχή της χερσονήσου του Νότιου Πηλίου. Τα βήματά μου με φέρνουν στην πλατεία του χωριού και στην εκκλησία του Αγίου Δημητρίου, αναπνέοντας με τις αγιογραφίες του, κρυμμένη σε αναμμένα κεριά, νιώθοντας πως ό,τι αποτυπώνω μετουσιώνεται από τον τόπο και τον χρόνο.
Το ζωγραφιστό μικροκλίμα του τόπου
Τότε ο δρόμος από τη Σκιάθο ως την Αθήνα έπιανε συχνά και το μαγικό βουνό των Κενταύρων. Ετσι, ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, η πιο όμορφη, ίσως, λαλιά της ελληνικής γλώσσας, καθόταν σε κάποιο από τα γραφικά καφενεία της πλατείας που λειτουργούν ακόμη κάτω από τα πλατάνια. Η ατμόσφαιρα του «κοσμοκαλόγερου» απλωνόταν παντού και αποτυπώθηκε παντού, κάτι σαν τη θέα προς τον Παγασητικό κόλπο. Εδώ, η άκρη του βραχίονα που τον αγκαλιάζει, τα μονοπάτια είναι πιο ατμοσφαιρικά, πιο μοναχικά, πιο αισθαντικά, όπως οι ζωγραφιές της Ιωάννας Καφίδα, από τις νέες δυνάμεις της ζωγραφικής, ενός παιδιού του Νότιου Πηλίου, των χρωμάτων, των σχημάτων και των αρωμάτων του, της μαγείας του Παπαδιαμάντη και της ευαισθησίας των κρατουμένων γυναικών στο Τρίκερι. Η Ιωάννα βγαίνει από το πηλιορείτικο σπίτι της γιαγιάς στο Νεοχώρι, ταξιδεύει στη μητέρα-τόπο, αισθάνεται και ζωγραφίζει ακολουθώντας τη διαδρομή Αργαλαστή, Κάλαμος, Πάου και Χόρτο στη μεριά του Παγασητικού, Λαύκος και Προμύρι ακόμη στο σώμα του βουνού, Μουρτιά και Λύρη με το ζωγραφιστό εκκλησάκι στη μεριά του Αιγαίου, και μετά Πλατανιάς, Τρίκερι και Αγία Κυριακή στην άκρη του βουνού. Μας συνεπαίρνει μέσα σε όλες αυτές τις προκλήσεις και τις προσκλήσεις των αισθήσεων, μαγεμένους από τον τόπο και το μικροκλίμα του...
Μια ιστορία με Αργαλαστή και Κάλαμο-Πάου
Η επόμενη στάση μου είναι στην Αργαλαστή και στο μαρμάρινο καμπαναριό του μητροπολιτικού ναού Αποστόλων Πέτρου και Παύλου (1886), το οποίο έγινε στα πρότυπα του αντίστοιχου της Αγίας Φωτεινής της Σμύρνης με μεγάλα ρολόγια και δύο ρωσικές καμπάνες. Σε μερικά μέτρα συναντάς την κεντρική πλατεία, τα ταβερνάκια, τα καλντερίμια που σε οδηγούν σε νεοκλασικά αρχοντικά (όπως το σπίτι του Δημάδη, μέλους της Φιλικής Εταιρείας) και το ελληνικό σχολείο όπου δίδαξε ο ποιητής Κώστας Βάρναλης ως φιλόλογος.Συνεχίζω ως τα χωριά Κάλαμος και Πάου. Προτιμώ να επισκεφθώ τη Βυζαντινή Μονή του Αγίου Νικολάου (1732), όπου στεγάζεται το αξιόλογο συνεδριακό κέντρο του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Στο προαύλιο συναντώ παιδιά να παίζουν και στο εσωτερικό της μονής νιώθω να συγκρούεται η ανεμελιά τους με την αγιογραφία του δράκου που καταπίνει ανθρώπους.
Ωρες ραδιοφώνου στον Λαύκο
Ο επόμενος σταθμός μου είναι το παραδοσιακό χωριό Λαύκος με θέα τον Παγασητικό κόλπο, που συνέβαλε σημαντικά στους αγώνες της απελευθέρωσης του Πηλίου από τους Τούρκους, με την πλακόστρωτη πλατεία με τα βαθύσκιωτα πλατάνια και τη μεγαλόπρεπη μεταβυζαντινή εκκλησία. Επισκέπτομαι το μουσείο με τα παλιά ραδιόφωνα και ζωγραφίζοντάς τα σκέφτομαι πως αν δεν υπήρχαν οι συλλεκτικές εμμονές ο πολιτισμός μας θα ήταν φτωχότερος. Επιλέγω να περάσω τη νύχτα στον «Ξενώνα των Χρωμάτων» (τηλ. 6979 547.793, www.fotuarthotel.gr). Είναι ένας αναπαλαιωμένος ξενώνας (1861), που οι χώροι του διακρίνονται για την υψηλή τους αισθητική. Πρωί-πρωί δεν ξεφεύγω από τις μυρωδιές του ζυμωμένου ψωμιού του φούρνου που βρίσκεται μερικά μέτρα παραδίπλα από τον ξενώνα και που βασίστηκε αρχιτεκτονικά σε σχέδια του Ντε Κίρικο. Ξεκινώ να σχεδιάζω το περίφημο ρολόι του φούρνου. Ζωγραφίζω με σκέψεις ανάμεικτες. Παρόν, παρελθόν, χρόνος χωρίς όριο, το μέλλον περιμένει κρυμμένο στο ρολόι.
Το ρολόι με οδηγεί στον Μουρτιά, ένα χωριό που η παραλία του κατατάχθηκε στην έβδομη παγκόσμια θέση ως παραλία απείρου φυσικού κάλλους. Βράχια απλώνονται σπαρμένα μες στη θάλασσα.
Φθάνω στο χωριό Πλατανιάς και στέκομαι στο φυσικό του λιμάνι, ένα αλιευτικό καταφύγιο, σχεδιάζοντας. Δίπλα στο κύμα γευματίζω στο ταβερνάκι «Μικρό», πάνω στην αμμουδιά της παραλίας. Το ξενοδοχείο «Μicro Beach» που βρίσκεται στη μέση της παραλίας, 20 μέτρα από τη θάλασσα, είναι μια εξαίρετη επιλογή διανυκτέρευσης. Η δική μου επιλογή ήταν στα δωμάτια «Μαργαριτόπουλος», δίπλα στο κύμα, μπροστά στη θάλασσα. Εξαιρετικό και το «Ξενοδοχείο των Ρόδων» που διοργανώνει οικοτουριστικές δραστηριότητες.
Το Προμύρι, η επόμενη στάση μου, ένα ακριτικό χωριό του Νότιου Πηλίου με αμφιθεατρική ρυμοτομία και θέα στο Αιγαίο και στη Σκιάθο, είναι η συνέχεια της αρχαίας πόλης Σηπιάδας. Περπατώντας στα στενά καλντερίμια του, περνώ από τη μικρή πλατεία και φθάνω στην εκκλησία της Παναγίας (1767), τα οποία και αποτυπώνω στις ακουαρέλες μου.
Ο στόχος μου παραμένει το Τρίκερι, όμως το τοπίο με καθηλώνει στην Τζάστενη, όπου ένα πολυφωτογραφημένο σπίτι ακουμπά τη θάλασσα. Oχι τυχαία, αλλά από το σημείο αυτό και ύστερα το τοπίο απλώνεται σ' ένα απέραντο μπλε, της θάλασσας. Εκεί ως άνθρωπος αισθάνομαι μικρός, σε μια εικόνα όπου οι μορφές χάνονται, το μέγεθος με καθηλώνει, ο τόπος αποκτά μια ιερότητα, σαν η φύση να ολοκληρώνει εδώ το πρόσωπό της.
Ο τελικός μου προορισμός, λίγα χιλιόμετρα μετά, το Τρίκερι, είναι ένα χωριό που βρίσκεται στην κορυφή του νοτιότερου άκρου του Πηλίου, χτισμένο στην κορυφή του λόφου, με σπιτάκια σφιχταγκαλιασμένα, οι κάτοικοι του οποίου πραγματοποιούν κάθε χρόνο πολλές πολιτιστικές δραστηριότητες και πολλά πανηγύρια, με παραδοσιακές φορεσιές, διατηρώντας έτσι την παράδοση. Πιο κάτω η Αγία Κυριακή, ένα ψαροχώρι με αιγαιοπελαγίτικο ύφος, φημίζεται για τις ψαροταβέρνες της. Η εκκλησία είναι χτισμένη το 1886 και παραδίπλα στο καρνάγιο οι ψαράδες επισκευάζουν τα καΐκια τους. Με το θαλάσσιο ταξί φθάνω στο μοναστήρι της Παναγίας, στη νησί Τρίκερι, όπου 5.000 πολιτικές κρατούμενες έζησαν εξόριστες από το 1948 ως το 1953.
Στάση Μουρτιάς, Πλατανιάς και Προμύρι
Το ρολόι με οδηγεί στον Μουρτιά, ένα χωριό που η παραλία του κατατάχθηκε στην έβδομη παγκόσμια θέση ως παραλία απείρου φυσικού κάλλους. Βράχια απλώνονται σπαρμένα μες στη θάλασσα.Φθάνω στο χωριό Πλατανιάς και στέκομαι στο φυσικό του λιμάνι, ένα αλιευτικό καταφύγιο, σχεδιάζοντας. Δίπλα στο κύμα γευματίζω στο ταβερνάκι «Μικρό», πάνω στην αμμουδιά της παραλίας. Το ξενοδοχείο «Μicro Beach» που βρίσκεται στη μέση της παραλίας, 20 μέτρα από τη θάλασσα, είναι μια εξαίρετη επιλογή διανυκτέρευσης. Η δική μου επιλογή ήταν στα δωμάτια «Μαργαριτόπουλος», δίπλα στο κύμα, μπροστά στη θάλασσα. Εξαιρετικό και το «Ξενοδοχείο των Ρόδων» που διοργανώνει οικοτουριστικές δραστηριότητες.
Το Προμύρι, η επόμενη στάση μου, ένα ακριτικό χωριό του Νότιου Πηλίου με αμφιθεατρική ρυμοτομία και θέα στο Αιγαίο και στη Σκιάθο, είναι η συνέχεια της αρχαίας πόλης Σηπιάδας. Περπατώντας στα στενά καλντερίμια του, περνώ από τη μικρή πλατεία και φθάνω στην εκκλησία της Παναγίας (1767), τα οποία και αποτυπώνω στις ακουαρέλες μου.
Η διαδρομή της παράδοσης περνά από το Χόρτο
Αλλάζω τη διαδρομή μου και επιστρέφω προς τον Λαύκο. Αυτή τη φορά κατευθύνομαι προς το Τρίκερι. Κάνω μια στάση στο Χόρτο, στο καφέ-μπαρ «Καζαμπλάνκα», για τις καταπληκτικές του κρέπες, τα παγωτά, τα σπιτικά γλυκά και τις σαλάτες, το οποίο είναι επίσης γνωστό για τα ωραία του κοκτέιλ. Στο Λαογραφικό Μουσείο του Χόρτου βλέπω τις παραδοσιακές φορεσιές του Πηλίου, παλαιά αντικείμενα και φωτογραφίες. Φεύγοντας από εκεί και στον δρόμο προς τη Μηλίνα συναντώ τη μεγάλη σπηλιά που λέγεται ότι ήταν η κατοικία του Κένταυρου Χείρωνα. Στη Μηλίνα δεν παραλείπω να επισκεφθώ το καφέ-μπαρ, εστιατόριο «Εν Πλω», που προσφέρει παραδοσιακή κουζίνα, ποικιλία κρασιών και βιολογικά προϊόντα. Είναι ανοιχτό από το πρωί ως το άλλο πρωί...
Στον πηγαιμό για το Τρίκερι
Ο στόχος μου παραμένει το Τρίκερι, όμως το τοπίο με καθηλώνει στην Τζάστενη, όπου ένα πολυφωτογραφημένο σπίτι ακουμπά τη θάλασσα. Oχι τυχαία, αλλά από το σημείο αυτό και ύστερα το τοπίο απλώνεται σ' ένα απέραντο μπλε, της θάλασσας. Εκεί ως άνθρωπος αισθάνομαι μικρός, σε μια εικόνα όπου οι μορφές χάνονται, το μέγεθος με καθηλώνει, ο τόπος αποκτά μια ιερότητα, σαν η φύση να ολοκληρώνει εδώ το πρόσωπό της.Ο τελικός μου προορισμός, λίγα χιλιόμετρα μετά, το Τρίκερι, είναι ένα χωριό που βρίσκεται στην κορυφή του νοτιότερου άκρου του Πηλίου, χτισμένο στην κορυφή του λόφου, με σπιτάκια σφιχταγκαλιασμένα, οι κάτοικοι του οποίου πραγματοποιούν κάθε χρόνο πολλές πολιτιστικές δραστηριότητες και πολλά πανηγύρια, με παραδοσιακές φορεσιές, διατηρώντας έτσι την παράδοση. Πιο κάτω η Αγία Κυριακή, ένα ψαροχώρι με αιγαιοπελαγίτικο ύφος, φημίζεται για τις ψαροταβέρνες της. Η εκκλησία είναι χτισμένη το 1886 και παραδίπλα στο καρνάγιο οι ψαράδες επισκευάζουν τα καΐκια τους. Με το θαλάσσιο ταξί φθάνω στο μοναστήρι της Παναγίας, στη νησί Τρίκερι, όπου 5.000 πολιτικές κρατούμενες έζησαν εξόριστες από το 1948 ως το 1953.
πηγή: www.tovima.gr
