«Πρόκειται για μία δουλειά που υλοποιήθηκε από την ομάδα φωτογραφίας, με επικεφαλής τον φωτογράφο Αλέξανδρο Αβραμίδη, η οποία λειτουργεί στο πλαίσιο του Εναλλακτικού Σχολείου του ΚΕΘΕΑ ΙΘΑΚΗ» ανέφερε στο ΑΠΕ-ΜΠΕ η υπεύθυνη του Σχολείου Όλγα Κατσιώκαλη.

Όσο για το τι εικονίζουν αυτά τα τατουάζ, ο μελετητής φωτογραφίας Ηρακλής Παπαϊωάννου είναι ξεκάθαρος στο εισαγωγικό του σημείωμα στο λεύκωμα:

«Μερικές φορές, η επιλογή του θέματος είναι παρορμητική. Άλλοτε εκφράζει μια προσωπική βιοσοφία, τη στάση κάποιου που νοιώθει 'λιοντάρι', 'τοξικό απόβλητο' ή 'λωτός που ανθίζει στο βάλτο'. Μερικά ανακαλούν φίλους που έφυγαν πρόωρα, πιασμένους συχνά στην ίδια παγίδα, χωρίς να προλάβουν να βρουν μέσα τους την έξοδο κινδύνου προς τη ζωή. Καθόλου παράδοξα, εμφανίζονται νεκροκεφαλές, σε ένδειξη αυτοσυνειδησίας για το άγριο φλερτ με τον θάνατο. Σε άλλες περιπτώσεις πάλι, το τατουάζ λειτουργεί σαν φυλακτό, σαν ασπίδα απέναντι στις θεόρατες δυσκολίες. Ικανός αριθμός από αυτά πάντως, επιχειρούν να διατηρήσουν μια μνήμη, να γίνουν προσωπικό σημείο αναφοράς που δεν κινδυνεύει κανείς να χάσει, ότι κι αν γίνει».

Σύμφωνα πάντως με την κ. Κατσιώκαλη, η περιγραφή για την ιστορία ενός τατουάζ, είναι μια μορφή ψυχοθεραπείας, όπου «ο καθένας βέβαια, περιγράφοντας την εμπειρία του, το πάει μέχρι εκεί που θέλει και υπάρχουν και κάποιοι που σταματούν να μιλάνε γι' αυτό σε κάποιο σημείο».