Στις ιστορικές διαδρομές του ρεμπέτικου τραγουδιού αναφέρθηκε ο Γιώργος Νταλάρας με αφορμή τις συναυλίες που θα δώσει σε Ηνωμένες Πολιτείες και Καναδά, με θέμα το ρεμπέτικο (Rembetiko Unplugged: The Greek Blues), σε συνέντευξη Τύπου στο γραφείο Τύπου του ελληνικού προξενείου στο Μανχάταν.

«Αυτή τη φορά, ήρθα εδώ για κάτι παλιό, που μας πάει πολύ πίσω, αλλά που έχει σχέση με την Αμερική» είπε ο ερμηνευτής και πρόσθεσε: «Οι συναυλίες μας δεν έχουν την ποικιλότητα που είχαν άλλες μας εμφανίσεις. Τώρα, επικεντρωνόμαστε σε ένα από τα πιο χρωματισμένα και αυστηρά κομμάτια του ελληνικού τραγουδιού».

Ο Γιώργος Νταλάρας σημείωσε: «Εμείς οι νεότεροι αρχίζουμε και το ψάχνουμε το ρεμπέτικο. Και λέω νεότεροι, σε σχέση με τους πατεράδες και τους παππούδες μας. Οι γενιές όμως που γέννησαν το ρεμπέτικο δεν έψαξαν ποτέ να το βρουν. Ο καιρός που έγραψαν τα τραγούδια δεν τους έδινε την πολυτέλεια να αναζητήσουν ούτε από πού ξεκινάει αυτό το τραγούδι, ούτε τι το συντηρεί σήμερα και ούτε το τι θα γίνει αύριο. Αν πάμε πίσω στην ιστορία του ρεμπέτικου, θα δούμε ότι ξεκινάει πολύ νωρίς, τον 18ο αιώνα. Αυτό το ρεμπέτικο, το οποίο γνωρίζουμε εμείς ως εθνικό τραγούδι, ξεκινάει πολύ νωρίς τη δεκαετία του ΄30. Από τότε αρχίζει ο κόσμος στην Ελλάδα να μιλάει για το ρεμπέτικο. Το ρεμπέτικο όμως είχε μια ιστορία εξήντα μέχρι ογδόντα χρόνων πίσω από το 1930. Ξεκινάει από τη Μικρά Ασία, κυρίως από τη Σμύρνη και την Κωνσταντινούπολη, περνάει από μια πολύ μικρή ομάδα στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου και κυρίως, το μεγάλο σώμα, γεννιέται στις Ηνωμένες Πολιτείες. Δηλαδή, το ρεμπέτικο τραγούδι έχει ρίζα στην Αμερική και αυτό το μαθαίνουμε σιγά σιγά. Γι αυτό λέω ότι οι δικές μας γενιές αρχίζουν και ψάχνουν».

Σε μια περίοδο κρίσης είναι καλύτερα ο καθένας να κοιτάξει τι μπορεί να κάνει στο άμεσο περιβάλλον του και να προστατέψει τις πεποιθήσεις του, τις αντιλήψεις του και κυρίως την αισθητική του, δήλωσε ο Γ. Νταλάρας τονίζοντας: «Πιστεύω λοιπόν ότι το ρεμπέτικο τραγούδι σ' αυτές τις εποχές δίνει έναν μπούσουλα. Δεν κάνει πολιτικό μανιφέστο».