Βία, φόβος, θάνατος, απώλεια, τραύμα. Η «έξοδος» των Μικρασιατών του 1922 και το βίωμα της προσφυγιάς είναι βαθιά ριζωμένo στην εθνική μας συνείδηση. Ή τουλάχιστον σε μια μεγάλη πλειοψηφία. Γι αυτό και το κάλεσμα του φωτογράφου Βαγγέλη Γκίνη σε απογόνους Μικρασιατών προσφύγων κάθε ηλικίας να μετατρέψουν σε τόπο θύμησης ένα εγκαταλειμμένο, τυπικό προσφυγικό σπίτι στην Ελευσίνα βρήκε τόσους αποδέκτες.

Στη συμβολή των οδών Δαρδανελλίων και Μαιάνδρου, κοντά στην πλατεία της Ελευσίνας, συγκεντρώθηκαν πριν λίγες ημέρες Μικρασιάτες κι έγραψαν στους εξωτερικούς τοίχους του σπιτιού, με πολύχρωμες μπογιές, τα ονόματα των μελών της οικογένειάς τους που ήρθαν ξεριζωμένοι στην Ελλάδα. «Κάτι σαν προσκλητήριο νεκρών και ψυχών, όπως τα ονόματα όσων δεν είναι πια κοντά μας που μνημονεύει ο παπάς τα Ψυχοσάββατα» εξηγεί ο Βαγγέλης Γκίνης για τη δράση που σχεδιάζει να επαναλάβει τον Νοέμβριο στη Νίκαια, στη Νέα Ιωνία και σε άλλους προσφυγικούς δήμους.

Μια συμβολική χειρονομία που ενεργοποίησε τη μνήμη και το συναίσθημα στη συνοικία της Ελευσίνας με τα εναπομείναντα προσφυγικά. Και καθώς η ιστορία του ξεριζωμού επαναλαμβάνεται με τα σαρωτικά κύματα μεταναστών από τη Συρία και το Ιράκ που κατακλύζουν τη Μεσόγειο προς την Ευρώπη, απέκτησε τραγικά επίκαιρες προεκτάσεις.